اقای رئیس جمهور

به نام خدا

میخواهم اینگونه شروع کنم !

آقای رئیس جمهور حرفهایت دلنشین و مورد علاقه ی مردم است ولی میخواهم بگویم از کودکان آواره و بی سرپناه شهرستان دامغان! من دانشجوی شهر دامغان هستم 

آقای رئیس جمهور شهر من بزرگ است و چیزهای ریز در چشمم نمی آید 

اما دامغان کوچک است

و به وضوح با دیده ی خود به ناتوانی گفتمان عدالت! در برقراری عدالت می نگرم 

آقای رئیس جمهور هنوزهم دوستت دارم 

ولی 

دوست داشتنت دلیل نمیشود که از کاستیهای دولتت نگویم

مگر نه این است که به دوست می گویند آیینه 

اقای رئیس جمهور 

میدانم که میدانید امروز در شهرهای کوچک مردم در نیازهای روزانه خود هم مانده اند

مردم را به این نتیجه رسانده اید که حصار عدالت فراتر از گفتمان شماست ...

.................................................................................................